گیسوی خورشید می لغزید، روی خیمه ها           خون و آتش می تراوید از سبوی خیمه ها

آب، پای تپّه ها می شُست، زخـم دشت را           از شرار تـشنگی، پُـر بود جوی خیمه ها

آسمـان آرام در شـطّ شـقـایـق می نشست           ارغوان، می ریخت در جام وضویِ خیمه ها

شهریار عشق، در گرم بیـابان خفتـه بود           اسب با زین تـهی می رفت، سوی خیمه ها

گَرد را سر تا به پـا آغـوش، استقـبـال کرد           آفتـابـی شعـله پوش از روبه روی خیمه ها

شیهه ای خونین شنید واز حرم بیرون دوید           شـوق را عرشی غـزالِ آیه بوی خیمه ها

اسب، رنگین یال و تنها بود، تنها تر ز کوه           خاک شد با گامِ رجعت، آرزوی خیمه ها

ساربانان در جرس، زنگ اسارت داشـتـند           بال می زد بغضِ غیرت، در گلوی خیمه ها

کـاروان، آلاله ها را برد و شب مهتاب دید           نخل سبز بی سری، در جست و جوی خیمه ها